Foto terugblik
RSS Feed
4 mei 2024
- Geschreven door Werkgroep C & I
Het gevoel van oorlog sterft nooit, dat is de kern van dit gedicht,
Voor veel mensen is de oorlog een zaak die niet vergeten is en die ook in de volgende generaties doorwerkt.
Ooggetuigen zijn er bijna niet meer, nu worden de deskundigen belangrijk en wordt de Tweede Wereldoorlog in Nederland en in de rest van Europa wetenschappelijk bekeken, beschreven en soms zelfs beoordeeld.
Wat moeten we daar nu mee, er zijn nog veel families, waarin de oorlog een thema is en vermoedelijk ook zal blijven.
Zakelijk, wetenschappelijk, beoordelend bekijken is niets voor deze mensen, immers hun gevoel zegt dat ze er nog steeds na zoveel jaren mee bezig zullen blijven.
Tekenend hiervoor is dat er ook nog veel mensen zijn die zich grote zorgen maken, omdat in 2025 het Centraal Archief Bijzondere Rechtspleging (CABR) voor iedereen wordt geopend en op het internet wordt gezet. Dan kunnen alle mensen op de hele wereld kijken, of hun familieleden, buren, of bekenden in de oorlog fout waren en of ze daarvoor eventueel zijn gestraft.
Vooral in kleinere dorpen kan dat ook na al die jaren leiden tot grote narigheid en stigmatisering. De mensen die het dan betreft zijn natuurlijk de kinderen of kleinkinderen van de in het archief genoemden en zij hebben geen schuld op zich geladen.
Is dat dan toch nodig?
Ik denk het wel. In een TV programma vertellen mensen hoe belangrijk het voor hen is om te weten of hun familielid NSB'er is geweest en zo ja, of hij/zij mensen heeft verraden of niet.
Anderen willen dat niet weten, hun opa en oma waren lieve mensen en zo willen ze hen in hun herinneringen bewaren.
Dan zijn er de mensen die hebben geleden en waarvan familieleden zijn vermoord in de concentratiekampen. Zij willen weten aan wie zij dat leed te danken hebben.
Ik denk dat de belangen van de slachtoffers hoger gesteld dienen te worden dan de belangen van de mensen die in dat archief zijn opgevoerd.
In deze discussie staat echter de oorlog weer centraal en daarmee verwijs ik naar mijn eerste zin:
het gevoel van oorlog sterft nooit.
Wij leggen nu de krans bij het monument, dan speelt de trompettist de Last Post,
aansluitend is dan de 2 minuten stilte om alle Nederlanders die in de oorlog of daarna in de wereldwijde uitzendingen zijn gevallen te herdenken.
Ik dank u wel.
Voor de foto's zie ons fotoboek.
