Nederlandse Traditie Vereniging Seedorf e. V.

Hernieuwd bezoek Oudgedienden 103 Verk Bat

Geschreven door Adrie Wassen & Ben van der Ham

Deze paardenstal werd onder andere bevolkt door Frans Loymeyer 67-4, Dirk Blonk, Ben van der Ham 68-5,
Willem Haak 67-4, Frans Smulders 67-3, Jan Smit 69-4 , Bertus Wassen 69-4, Jo van Weert 66-6, Klaas de Haan 65-1, Jan de Groot 67-6 en Arie Moor 65-6.

Nog nét niet volwassen hengsten, wel in de kracht van hun leven, die regelmatig met rijkelijk van alcohol voorziene feestjes hun stal en omgeving op stelten wisten te zetten.

Allen stuk voor stuk felle, eigenzinnige en markante paarden die leefden als een stelletje vrijbuiters.

Ik ( Adrie) maakte zowat als laatste kennis met deze stal en kwam tot mijn schrik erachter dat mijn stille en wat zwijgzame aanstaande echtgenoot, een op wodka levend en een ruige vrijgezellentijd achter de rug had.

De mannen zijn nu geen paarden meer en hebben allang de stal verlaten, stichtten ondertussen een gezin
en lijden, getemd door hun merries, nu voor hun doen van toen een burgerlijk bestaan.

De paarden zijn daar volwassen geworden en de ‘Seedorfjaren’ hebben daar de grond gelegd voor de goede basis in de maatschappij  en een kameraadschap die tot heden ten dage voortduurt..

Er was “door Willem ingezet” inmiddels een traditie ontstaan om jaarlijks een reünie te houden die trouw door eenieder met hun partner werd bezocht en ik was daar dus ook onderdeel van.

Op zaterdag 11 maart 2023 was het weer zover, wij die als militairen ooit in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw in NAVO-verband diende bij het 103 CV en gelegerd waren in het Duitse Seedorf, hielden daar nu met partner hun jaarlijkse reünie.

Normaliter wordt deze reünie altijd in oktober gehouden bij een van de maten maar werd in 2022 uitgesteld vanwege de naweeën van de Covid-19 epidemie en andere persoonlijke sores.

Dit keer hielden we de reünie weer in Seedorf en nu dat zal naar alle waarschijnlijk echt voor de laatste keer zijn dat we ons in opperbeste stemming verzamelde op vrijdag 10 okt. in hotel Niedersachsenhof in Gyhum-Sick, maar "laatste keer" zeiden we ook in 2018.

De blijdschap dat we elkaar na lange tijd weer zagen maakte dat de sfeer er meteen goed inzat.

Het was gewoon fijn om gezellig bij elkaar te zijn en er was genoeg te bespreken, te lachen maar ook te overdenken.

Zoals altijd hadden Ben en Gera het één en ander goed geregeld, de drankjes en knabbeltjes stonden al klaar.

Kortom het begin van dit bijzondere weekend kon niet beter.

We besloten die vrijdag met een heerlijk etentje in Kräuterhotel Heidejäger (ook al een traditie geworden) en daarna nog een slaapmutsje voor het naar bed gaan.

 De volgende dag nadat we van een heerlijk ontbijt hebben genoten gingen we op weg naar Klein Seedorf, een soort clubhuis naast de kazerne van Nederlandse oud-militairen die in Seedorf gelegerd lagen en zijn gebleven door huwelijk en of werk.

Het zal voor onze paarden gezien de leeftijd waarschijnlijk nog één keertje terug gaan worden in de tijd. Nadat de Nederlanders in 2006 vertrokken is het Duitse Fallschirmjägerregiments 31 de kazerne gaan bevolken.

In 2018 werden we onthaald door Ulf Ernst ( Hptm u. StOOffz ) en nu was Ulf privé aanwezig en was onze gastheer Philipp M. Engels ( OSt fw ) en ook nu hadden Henk en zijn collega’s van Klein Seedorf weer voor de Kaffee und Kuchen gezorgt.

En dan natuurlijk de toespraken, eerst Philipp met een welkom en een uitleg over o.a. het introduceren van de Duitse DIN norm op de kazerne waarbij die grundlichkeit voor behoorlijk wat problemen zorgde.

Toen Ben met zijn verhaaltje (in het Duits), over de andere cultuur dan op kazernes in Nederland en het stelen van de “standaard”, het onveilig maken van de dorpjes Zeven, Gyhum en Radereistedt en het overdadig gebruik van alcohol in die tijd maar e.e.a. was ook al in 2018 besproken.

Ook memoreerde hij toen het overlijden van Willem, die nog altijd met node gemist wordt op onze reünies.

Daarna werden we verrast met een heuse bus toer over het enorme militaire terrein.

De toer eindigde bij de filmzaal waar we na een presentatie door Philipp in de “filmzaal” door het museum konden lopen waar met allerlei foto’s en herinneringsvoorwerpen de historie van de kazerne van toen tot nu tentoongesteld word.

In een speciale ruimte, Standort Seedorf genoemd, wordt een uitgebreide verzameling tentoongesteld over de Nederlandse tijd vanaf 1963 t/m 2006, zelfs ons groepje had al een plek verworven.

En toen kwam het hoogtepunt van de dag; de overhandiging van de “standaard”, deze is ooit achterover gedrukt door Frans en Willem en na jaren in bewaring gegeven aan Ben.

De overdracht was een emotioneel moment, Ben mocht hem aan Philipp overhandigen en dat was voor beide een moment met een trilling in de stem, voor de mannen ook echt een emotioneel moment met inhoud.

De “standaard” zal in de museumruimte Standort Seedorf een mooie plaats krijgen voor een blijvende herinnering aan 103CV.

De hele gebeurtenis is ook vastgelegd door een fotograaf van de Zevener Zeitung dus we wachten af wat er gepubliceerd wordt over deze happening.

Na het met het nemen door hem van de groepsfoto in het museum keerde we met de bus terug naar het clubgebouw Klein Seedorf.

Daar werden nog verrast met hoog bezoek, de plaatsvervangende Regimentscommandant Mirko Bindewals van het Fallschirmjägerregiment 31 kwam speciaal voor ons op bezoek en met mooie rede verwelkomde hij ons, wij waren zeer vereert.

En zoals in 2018 stonden nu de broodjes met kroketten ook al klaar, behalve voor Marion dan, die had liever een broodje bal maar werd het een broodje frikandel.

Deze fantastische dag werd afgesloten met het overhandigen van diverse vrolijk met bloembollen gevulde bakje aan de organisatoren en gastheren van deze mooie dag en dat viel bij allen in zeer in de smaak.

En zo was deze emotionele gebeurtenis weer voorbij en na een uitvoering afscheid keerden we terug naar “ons” Hotel in Sick.

Het weekend werd besloten met een diner in het hotel waarmee ons gezellig samenzijn werd voortgezet, waarbij Andrea na een kort woordje ook door ons werd verrast met een vrolijk met bloembollen gevuld bakje wat ze zeer kon waarderen.

Na het nuttigen van een schnaps samen met Andrea de hoteleigenaresse op ons alle gezondheid werd het voor de meeste dames bedtijd, de heren bleven nog even hangen.

Met een heerlijk zondagmorgen ontbijt was dit geweldige weekend afgelopen.

Na nog een leuke groepsfoto op de trap in het hotel genomen te hebben, keerden we allen weer huiswaarts.

Waarschijnlijk zijn we voor de laatste keer in Seedorf geweest.

Maar een bekend gezegde is; Zeg nooit, nooit.

In ieder geval gaan de jaarlijkse reünies, bij leven en welzijn, uiteraard gewoon door.

Ik wil maar zeggen; tot ziens in oktober 2023 bij Frans en Marion, maar ook in Seedorf zien ze ons graag nog een keer terug, ach ja we zien wel hoe het ons vergaat.

 Groetjes van onze schrijfster Adrie Wassen en schrijver Ben van der Ham.

Zie tevens het fotoboek.