Ik vraag me af..

: Geschreven door Theo Vonk

Als je er loopt bespeur je de ellende die hier geleden is en de triestheid die hier heeft geheerst.
Soms was het kamp „vol“ en waren hier 82.000 gevangenen met 70 verschillende nationaliteiten.
Kamp Sandbostel was een doorvoerkamp voor krijgsgevangenen van 1939 - 1945. Op 29 april 1945 is het door de Engelse troepen bevrijd.
Dit is ieder jaar weer zichtbaar als wij onze Nederlandse krans leggen.
Het gedenkteken is dan reeds bedekt met vele bloemen die tijdens de bijeenkomst op 29 april gelegd zijn.

Onder de zon met een koude wind waren we blij, dat Folkert en Andre ons opwachtten met warme koffie en thee.
Nadat meer belangstellende zich bij ons hadden aangesloten liepen we naar de kerk, waarvoor het gedenkteken geplaatst is.

De trompettist blies gepaste muziek, terwijl wij ons rond het gedenkteken verzamelden.
Onze voorzitter leidde ons in zijn toespraak naar het vele leed dat geleden is en wordt geleden voor onze vrijheid.
Na de 2 minuten stilte werd de Last Post geblazen.
Theo en Geke legden de krans waarna Theo het gedicht „Ik vraag me af“ voordroeg.
Nadat iedereen voor het gedenkteken persoonlijk een moment van stilte in acht nam, verlieten wij deze plaats onder de sfeervolle klanken van de trompet.

Voorwoord Dodenherdenking 2011

Vandaag herdenken wij opnieuw de mannen en vrouwen, jong en oud, die hun leven gaven voor onze vrijheid en staan we stil bij hen die in het verzet zaten.
Tegelijkertijd staan wij stil bij allen die zich op dit moment inzetten voor de eigen vrijheid of die van anderen, zoals bijvoorbeeld in Afghanistan waar Nederlandse militairen met gevaar voor eigen leven nog steeds hun werk doen.
Mannen en vrouwen die opkomen voor vrijheid.

Vrijheid die voor ons al duurt vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog, maar voor velen nog een verre droom is.
Vrijheid is een groot goed waar soms te gemakkelijk mee wordt omgegaan.
Het lijkt ook zo vanzelfsprekend, zo logisch bijna.
Vrij zijn.
De meeste van ons zijn in vrijheid geboren en opgegroeid.
Zij weten niet beter.
Zij weten niet wat het betekent in onvrijheid te moeten leven.
Onderdrukt te worden en geen enkele kant meer op te kunnen.
Daarom juist is het goed ook vandaag, 66 jaar na het einde van de oorlog, op te komen voor een leven in vrijheid.
De vrijheid te verdedigen, misschien wel als ons belangrijkste goed.

Zo zijn sinds de Tweede Wereldoorlog onze verhoudingen met Duitsland hersteld.
Leven we niet alleen in vrede met elkaar, we werken ook samen.
Maar het vraagt wel inzet van ons.
Inzet voor behoud van de vrijheid en aanvaarding van de identiteit van anderen.
Het is daarom goed vandaag daarbij stil te staan en ons in te spannen.
In te spannen voor een blijvende vrede in vrijheid met behoud van ieders identiteit.

In eigen land en ver daarbuiten.
Dank u,.

Ik vraag me af,
© ?

Zou ik het kunnen,
wat zij toen wél konden.
Vaak niet gezocht en ook niet heel doordacht.
Zo pal te staan als zij, zó vastberaden,
al wisten ze niet wat de toekomst bracht?

Zou ik het kunnen,
leven met de dreiging.
Dat één verkeerde stap, één enkel woord
betekent dat er slachtoffers gaan vallen,
een goede vriend, familie, wordt vermoord?

Zou ik het kunnen,
zwijgen bij de vragen.
Naar wie en wat, houd ik dan óók mijn mond.
Zou ik mijn beulen óók kunnen trotseren,
al had marteling mijn lichaam zwaar verwond?

Zou ik het kunnen,
trouw zijn tot het einde.
Om zwijgend ook die laatste gang te gaan.
en het hoogste goed, mijn leven, op te geven
voor anderen, had ik dat óók gedaan?

Ik weet het niet,
maar dankzij deze helden
heb ik nooit voor die keuze hoeven staan.
Zij gaven 't hoogste wat ze konden geven:
Hun leven, zodat ik in vrijheid kan bestaan