vrijdag 29 maart 2024

Op reis in een héél klein autootje

 

 

Opreis in een heel klein autootje

 

We zijn op een maandagmiddag in Zeven gestart. De hele achterbank vol bagage, geen vaste afspraken en geen idee, hoe ver we zouden komen. Het belangrijkste dat we bij ons hadden was de ADAC lidmaatschapskaart. We wilden over landwegen naar Nederland rijden.
Met onze Fiat 500 kunnen we niet harder dan ongeveer 80 km/h, dus om veiligheidsredenenvermeden we de Autobahn.
Zo gezegd, zo gedaan. Via Tarmstedt reden we door het veengebied via Osterholz-Scharmbeck naar Farge,ten noorden van Bremen, waar we de veerpont richting Berne namen.

 

Jammer genoeg regende het onderweg heel erg, zodat we ook in de auto enige vochtigheid meekregen. Het bleek overduidelijk, dat het simpele vouwdakje meer voor de Italiaanse zon dan voor de Noordduitse regen ontwikkeld was.

 

Vanuit Berne reden we richting Bad Zwischenahn. Onderweg verloren we de veer die ons gaspedaal in de uitgangspositie terug moest brengen. De motor gierde het tijdens het schakelen uit en alleen door met de voet het pedaal weer omhoog te duwen, werd het geluid weer enigszins normaal. Maar zó konden we niet verder rijden.

 

Gelukkig vonden we in Oldenburg een Fiat garage en daar werd het gaspedaal vlot gerepareerd.

 

Het zonnetje kwam er door en met het mooiste weer van de wereld kwamen we in Bad Zwischenahn aan.
Op naar de rondvaartboot..maar helaas, we waren te laat.

 

Navan een ijsje te hebben genoten reden we verder richting Papenburg, waar in de buurt een kennis van ons woont. In het plaatsje Kluse aangekomen, trokken we met ons miniautootje wel bekijks.
Het was al wat later, toen mijn kennis ons de kortste weg naar Nederland beschreef.
Iets moet er echter fout zijn gegaan, want in plaats van in Sellingen, kwamen we in het mooie grensplaatsje Hebelermeer aan, een steenworp afstand van Zwartemeer en minstens 40 kilometer verder dan Sellingen.

 

Gelukkig vonden we daar een hotel, want we waren bekaf!

 

Je moet bedenken, dat je in dat wagentje niet zo zit als in een moderne auto. Je plakt aan de stoel vast, omdat die met het prachtige skai bekleed is. Het water staat in je bilnaad, je rug doet een beetje zeer, omdat de rugleuning net iets boven je achterste reikt en je kunt door de permanente luidruchtige motorgeluiden niet fatsoenlijk met elkaar praten. Desalniettemin kon ik bij het geopende dakje de wind in de haren voelen en kon ik rechtop zitten!

 

Dinsdagmorgen reden we richting Emmen en bezochten daar het fantastische Dierenpark Emmen (voorheen het Noorder Dierenpark). Dat is een bezoek waard.

 

Later die dag reden we verder naar Ommen, om er familie te bezoeken die daar op een camping verbleef. We wilden 's avonds terug naar Duitsland, naar Neuenhaus om precies te zijn, om daar bij vrienden te overnachten. (Wat zij overigens nog niet wisten.)

 

Tijdens deze rit begon het verschrikkelijk hard te regenen en het onweerde ook nog eens flink. We moesten dus alle elektrische hulpmiddelen die onze auto bezit benutten, d.w.z. licht en ruitenwissers.

 

Toen we in Neuenhaus aankwamen lichtte plotseling het lampje "benzina" weer op. Dat betekende dat we moesten tanken. Ik kreeg met pijn en moeite 9 liter benzine in het tankje. Toen òp naar onze vrienden... maar helaas, de auto gaf geen krimp. De accu was helemaal leeg en alleen met de hulp van een aardige automobilist en accukabels lukte het de motor weer te starten.

 

Gelukkig waren onze vrienden thuis en daarmee was de slaapplaats gered!!

 

 

 

De volgende morgen startte onze bolide gewoon! Na een uurtje rijden hebben we in het dorpje Lönningen toch maar een nieuwe accu besteld,het dorp goed bekeken en lekker gegeten. Met een nieuwe accu gingen we vrolijk verder.
Het Fiatje bromde lekker door, het weer was super en we zagen ons al spoedig in Zeven arriveren. Jammer genoeg staakte in Vechta de versnellingsbak.
We reden een parkeerplaats op bij een restaurant en konden daar gemoedelijk wachten op de ADAC. Na drie kwartier kwam de goede man eraan en hij kon het euvel zo verhelpen, zodat we er mee tot Zeven konden rijden.
Dat gaf ons hoop en we gingen alweer vol goede moed op weg. ViaTwistringen, Goldenstedt, Thedinghausen, Ottersberg en Steinfeld kwamen we in Zeven aan. We waren moevan de reis, maar we hadden weer eens ervaren, hoe men vroeger reisde.

Tegenwoordig kennen we bijna geen auto's meer waarin je niet comfortabel kunt zitten. Vandaag en de dag beschikken de auto's over airco, een navigatiesysteem, een motorisering waarmee je gewoon snel op een autoweg kunt reizen en andere handige extra's.

 

Wij hebben geprobeerd of je met zo'n oldtimer een lange reis kunt maken. We hebben toch meer dan 700 kilometer afgelegd.
We hadden wat meer tijd nodig en werden minder jachtig en dat was ook nodig, want we konden alleen met grote moeite een moderne tractor inhalen. Het vervelendste was de rit achter een volle veewagen. Het stonk erbarmelijk en als we niet uitkeken viel de str...nt ook nog op onze wagen!
Het werd geen dure trip. Aan benzine gaven we ongeveer 30 euro uit, de kleine reparatie in Oldenburg kostte 15 euro en de accu 75 euro, maar dat was dan ook een speciaal model.

 

Maar al met al heeft het motortje gedaan wat we ervan verwachtten.
De 497 kubieke centimeters en de geweldige 19 paardenkrachten hebben ons daarheen gebracht waar we naar toe wilden!

Het karretje had zijn pauze verdiend en het staat tot een volgend oldtimertreffen onder zijn eigen dak in onze tuin. 

 

Henk en Trudy Tijink

 

JAARPROGRAMMA